Ludwik i Elżbieta nie byli jednak sobie obojętni i zawarli małżeństwo wiosną 1221 r. Młodzi małżonkowie bardzo się kochali. Owocem ich miłości była trójka dzieci: Herman, Zofia i bł. Gertruda.

Elżbieta jako księżna, dostrzegała cierpienie chorych i biednych poddanych. Okazywała im swoją dobroć i oddanie, śpieszyła z pomocą. Spośród wielu legend opisujących jej uczynki miłości, najbardziej godnym uwagi, jest cud chleba przemienionego w róże. Pewnego dnia spotkał ją Ludwik, gdy szła do biednych, ukrywając coś pod fartuchem. Elżbieta odkryła fartuch i wtedy zamiast chleba, wypadły piękne róże. Jej posługa nie podobała się dworzanom, krewnym i służbie. Otoczenie stawało się dla niej okrutne. Wyśmiewając się z niej wytykali jej dobroć. Mąż Ludwik czasem nie rozumiał swojej żony, ale zawsze jej ufał, niczego nie zabraniał i bronił w każdej sytuacji.

Święta Elżbieta spotkała się z franciszkanami w 1221 roku. Wielokrotnie przyjmowała ich wraz z mężem na zamku. Pokryła koszty związane z budową kaplicy dla nich. Za ten gest życzliwości okazany Braciom Mniejszym, św. Franciszek przesłał jej swój zniszczony płaszcz, który stał się dla niej prawdziwą relikwią.

Przez pewien czas franciszkanin, o. Rudiger był jej kierownikiem duchowym. To właśnie on wprowadził ją w praktykę cnót właściwych dla Trzeciego Zakonu św. Franciszka. W 1226 roku o. Rudiger został mianowany przełożonym w Halberstadt, co wiązało się ze zmianą placówki. Nie mógł już służyć św. Elżbiecie jako kierownik duchowy. Nowym spowiednikiem Świętej został Konrad z Marburga, gorliwy kaznodzieja wyprawy krzyżowej, groźny inkwizytor. O. Konrad był bardzo wymagający i szorstki. Za pozwoleniem Ludwika, Elżbieta przyrzekła Konradowi, że będzie mu we wszystkim posłuszna poza tym, co dotyczy jej obowiązków małżeńskich. Złożyła ślub zachowania dozgonnej czystości w przypadku, gdyby została wdową.

Papież Grzegorz IX zorganizował wyprawę krzyżową. Ludwik ze swymi najlepszymi rycerzami przyłączył się do krucjaty i wyruszył do Ziemi Świętej. W czasie drogi zachorował na febrę i zmarł w wieku 27 lat dnia 11 września 1227 roku. Św. Elżbieta bardzo przeżyła wiadomość o śmierci swego męża. Całkiem obojętne stało się dla niej wszystko, co działo się w księstwie i w państwie. Życie straciło blask. Mogła, będąc matką prawnego dziedzica tronu, sprawować rządy w zastępstwie małoletniego syna Hermanna, z czego zrezygnowała. W roku 1228 rycerze turyńscy przywieźli doczesne szczątki Ludwika z Ziemi Świętej umieszczone w kutej szkatule. Wieźli je procesjonalnie przez całą Italię i południowe Niemcy. Uroczystości pogrzebowe odbyły się w Turyngii w opactwie Reinhardsbrunn. Szkatułę z kośćmi zamknięto w skrzyni i złożono w kamiennym grobie.

Po pogrzebie męża przez pewien czas mieszkała na zamku w Wartburgu. Po raz drugi zrzekła się wszelkiej władzy i dóbr materialnych. Zastrzegła sobie jedynie prawo do posagu odziedziczonego po mężu. Atmosfera panująca na zamku nie odpowiadała jej. Domagano się, by włączyła się w życie i rozrywki dworu. Nazywano ją wariatką lub dewotką, ponieważ czas spędzała na modlitwie i posłudze biednym, chorym. Szczególną opieką darzyła kaleki, ludzi trędowatych i pokrzywdzonych przez los. Dla tych celów z własnych funduszy zbudowała szpitale w Gotha, w Wartburgu i Marburgu. W szpitalu w Marburgu pracowała do ostatnich dni swego życia, spełniając wszystkie posługi względem chorych, widząc w nich cierpiącego Chrystusa.

Pragnęła naśladować Chrystusa na wzór św. Franciszka. Dnia 24 marca 1228 roku w kaplicy Franciszkanów odbyły się obłóczyny św. Elżbiety. Ze swymi służącymi Gudą i Izentrudą, przywdziała biedny i szary strój franciszkańskich tercjarek, przepasując się zwykłym, pospolitym sznurem. Strój uzupełniał welon na głowie, płaszcz i bose stopy. W obecności Gwardiana Braci Mniejszych prowincji heskiej, który obciął jej włosy i spowiednika Konrada z Marburga złożyła śluby: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa, wyrzekając się własnej woli, rodziny, dzieci, krewnych, przyjaciół oraz wszelkich przyjemności ziemskich.

Zmarła z wyczerpania w wieku zaledwie 24 lat, z 16 na 17 listopada 1231 roku. Powodem rychłej kanonizacji, której dokonał papież Grzegorz IX dnia 27 maja 1235 roku, był żywy kult po jej śmierci.

Panie Jezu Chryste, święta Elżbieta za wzorem świętego Ojca naszego Franciszka umiłowała Ciebie całym sercem i oddała Ci wszystkie dobra duchowe i doczesne, a w służbie najuboższym zajaśniała wszystkimi cnotami; spraw za jej wstawiennictwem, abyśmy naśladując ją w miłości Boga i bliźniego dostąpili chwały nieba. Który żyjesz i królujesz na wieki wieków. Amen.