Formacja zakonna
Życie zakonne jest oddaniem siebie na wyłączną służbę Bogu. Aby poświęcenie osoby zakonnej było owocne dla Boga, Kościoła i Zakonu, musi być objęte formacją zakonną, która zakłada nieustanny rozwój duchowy. Formacja dokonuje się w ciągu całego życia, przez współpracę z łaską Ducha Świętego, doprowadzając stopniowo do pełnej dojrzałości chrześcijańskiej. Formacja początkowa obejmuje:
Po profesji wieczystej trwa aż do końca życia, do osiągnięcia celu zjednoczenia się z Bogiem, formacja permanentna – ciągła.
Mój Mistrzu, przede mną droga, Którą przebyć muszę tak, jak Ty.
Mój Mistrzu, wokoło ludzie,
Których kochać trzeba, tak jak Ty.
Mój Mistrzu, niełatwo cudzy ciężar
Wziąć w ramiona, tak jak Ty.
Mój Mistrzu, poniosę wszystko,
Jeśli będziesz ze mną zawsze Ty.
Aspirantura
Jest to czas, kiedy kandydatka zapoznaje się z Siostrami, a Siostry z kandydatką. Ten pierwszy etap obejmuje szereg kontaktów kandydatki z Klasztorem i jej pobytów we Wspólnocie i poza nią. Aspirantura powinna trwać dwanaście miesięcy i w razie potrzeby, może być przedłużona do dwóch lat.
Postulat
Po upływie czasu przeznaczonego na aspiranturę, kandydatka rozpoczyna postulat. Zewnętrznym znakiem tego jest otrzymanie stroju – czarny welonik i czarna pelerynka. Postulat, jako okres przygotowania do nowicjatu, jest czasem głębszego rozeznawania daru powołania zakonnego. Trwa od jednego roku do dwóch lat. W tym czasie postulantka pogłębia wiedzę religijną i kulturę życia codziennego oraz zapoznaje się z obowiązkami zakonnymi.
Nowicjat
Dwuletni Nowicjat rozpoczyna się ceremonią obłóczyn. Zewnętrznym znakiem opuszczenia świata jest zmiana stroju. Z białej sukni postulantka zostaje przyodziana w habit, pasek, koronkę franciszkańską i biały welon zakonny. W tym dniu otrzymuje nowe imię i tytuł siostra. Nadać imię oznacza zobowiązać do posłuszeństwa.
Nowicjat to czas wzrastania w miłości do Chrystusa i przygotowania do podjęcia dojrzałej decyzji złożenia ślubów zakonnych oraz włączenia się do wspólnoty zakonnej. Nowicjuszka poznaje w życiu codziennym, czym jest życie zakonne. W tym celu zgłębia Ewangelię, aby coraz lepiej zrozumieć i przyjmować nowe życie w Chrystusie. Zapoznaje się z lekturą o życiu zakonnym. Uczy się praktykować życie konsekrowane Bogu według rad ewangelicznych: czystości, ubóstwa i posłuszeństwa. Poznaje charakter, cel, karność, historię i życie swojego Zakonu. Nade wszystko przez modlitwę i samozaparcie, uczy się wchodzenia na drogę pełniejszej doskonałości. Formacja podstawowa powinna przepajać nowicjuszkę miłością do Kościoła i jego pasterzy.
Profesja Zakonna
Przez profesję zakonną, zobowiązującą do zachowania trzech rad ewangelicznych, osoba zakonna jakby na nowo umiera dla grzechu i wyrzeka się świata, aby z całą świadomością, zdecydowanie dążyć do doskonałości życia chrześcijańskiego. W ten sposób profesja stanowi szczególną konsekrację, która korzeniami sięga głęboko w konsekrację chrztu, pełniej ją wyraża, świadomie potwierdza i w miarę sił realizuje.
Pierwszą profesję nowicjuszka składa na trzy lata i każdego roku ją odnawia, aż do ukończenia co najmniej pięciu lat od pierwszej profesji. Okres formacji poprzedzający profesję wieczystą powinien wynosić minimum dziewięć lat.
Po upływie czasu, na jaki profesja została złożona, siostra jest dopuszczona do profesji wieczystej. Siostra składająca śluby wieczyste otrzymuje:
Oto już widzę to,
czego pragnęłam,
już posiadam to,
czego się spodziewałam.
Jestem zaślubiona
w niebie z Tym,
którego na ziemi
umiłowałam całym sercem.
Formacja Ciągła
Formacja permanentna – ciągła,trwa przez całe życie. Obejmuje całego człowieka, jego rozwój duchowy, kulturowy, intelektualny i zawodowy. Celem jest doprowadzenie osoby zakonnej do zjednoczenia się z Bogiem już tu na ziemi w stopniu najwyższym. W pracy nad sobą nie ma wakacji, odpoczynku. Bardzo ważną rolę w tej pracy odgrywa:
Przez to wszystko, osoba zakonna pragnie lepiej służyć Zakonowi, Kościołowi i własnemu uświęceniu.