Anna ze Sroczyc Koniecpolska była żoną jednego z wybitniejszych przedstawicieli życia politycznego Rzeczypospolitej Obojga Narodów – Aleksandra Koniecpolskiego, wojewody podolskiego i sieradzkiego. Ród Koniecpolskich należał do najbardziej wpływowych rodów magnackich w ówczesnej Rzeczypospolitej. Jeden z jego synów (miał 5 synów i 4 córki), Aleksander, mąż Anny, był w XVI w. przywódcą szlachty ziemi wieluńskiej. Za zasługi w wojnie z Moskwą otrzymał od króla Stefana Batorego starostwo wieluńskie. Z żoną Anną miał 9 dzieci, w tym syna Stanisława, który pełnił bardzo ważny urząd w Rzeczypospolitej – był hetmanem wielkim koronnym i kasztelanem krakowskim, a po ojcu także starostą wieluńskim.

Anna Koniecpolska po śmierci męża w 1609 r., mając wówczas 37 lat, postanowiła ufundować klasztor, do którego mogłaby wstąpić. Z zapisów w kronikach klasztornych wynika, że zamierzała sprowadzić do Polski zakon karmelitanek bosych.

Od 1611 r. zamieszkiwała w Krakowie przy kościele św. Franciszka i wówczas zdecydowała o wyborze Zakonu Sióstr Bernardynek. W tej sprawie czyniła starania u arcybiskupa Wojciecha Baranowskiego. Jednocześnie prowadziła pertraktacje z burmistrzem Wielunia, Franciszkiem Bawarczykiem, o zakup opustoszałego pałacu arcybiskupiego, który miał być zaczątkiem projektowanej fundacji. Fundatorka podpisała akty prawne, w których uczyniła zapisy na uposażenie klasztoru. Były nimi dobra ziemskie: Kowale, Gana i Zawisna, w części również dobra Gaszyn, Rusiec, Grabowo i Gorzkowice.